به گمانم بزرگترین دارایی زندگی آدمیزاد
همین انسانهای اطرافش باشد
همین کسانی که برایت پیغام می گذارند
و اعلام می کنند حواسشان به تو هست
همین کسانی که با دو سه خط پیغام نشان می دهند
چقدر دلشان پی تو، دل تو و درد توست
که چقدر خوب تو را می خوانند
همین افرادی که پیگیرند
که نباشی دلگیرند
یک روز از خواب بیدار می شوی
و به تو می گویند این آخرین روز زندگی توست
از جایت بلند میشوی
دلت به حال خودت می سوزد
آدم‌ها ذرّه ذرّه محو می‌‌شوند، آرام ، بی صدا ، و تدریجی
همان آدم‌هایی که هر از گاهی پیغام کوچکی برایت میفرستند،
بی هیچ انتظار جوابی،
فقط برای آنکه بگویند هنوز هستند؛
برای آنکه بگویند هنوز هستی و هنوز برای آنها مهم ترینی . . .
ادامه ی مطلب رو دنبال کن …
در زندگی لحظه‌هایی هست که دلت می‌خواهد مثل پنیر پیتزا کش بیایند، طولااانی! تمام نشود.
.
مثل وقتهایی که کسی از دست پختت تعریف میکند حتی اگر به آن غذا آلرژی داشته باشد.
تو با منی و من تنها هستم ، در قلب منی و من به عشق تنهایی زنده هستم،
تو همنفسم هستی و نفسهایم عطر تنهایی را میدهد
توهمسفرم هستی و جاده زندگی رسم غریبگی را به من یاد میدهد
.
تو را گم کرده ام
انگار نیستی،نه صدایی از تو است و نه نگاهی
پس بگو چرا نمیکنی از من یادی
.