این رسم روزگاره . . .
متن عاشقانه
این رسم روزگاره
کسی را که خیلی دوست داری، زود از دست می دهی **از آنکه خوب نگاهش کنی. **از آنکه او را در آغوش بگیری. ** از آنکه تمام حرفهایت را به او بگویی، **از آنکه همه لبخندهایت را به او نشان بدهی مثل پروانه ای زیبا، بال میگیرد و دور می شود ، و تو خیال میکردی تا آخر دنیا می تونی هر روز طلوع آفتاب را با او تماشا کنی.
رسم روزگاره
کسی که از دیدنش سیر نشده ای زود از دنیای تو میرود، بدون اینکه حتی ردی و نشونی از خودش در دنیای تو به جا بزاره. چه آرزوهایی با او نداشتی، چه آینده ی زیبایی را با او می دیدی، فرصت نشد که فقط یک بار سرت را بر روی شانه هایش بزاری و گریه کنی.
رسم روزگاره
وقتی از هر روزی بیشتر به او نیاز داری، وقتی هنوز خوشبختی را در کنار او حس نکردی، وقتی هنوز ترانه های عاشقی را تا آخر با او نخوانده ای، درکمال ناباوری می بینی که او را در کنارت نیست. چه فکر پوچی بود که دست در دست او خنده کنان تا اوج آسمان خواهی رفت و او صورتت را پر از بوسه میکند.
رسم روزگاره
با خود گفتی اگر این بار ببینمش دست او را می گیرم، خیلی محکم می گیرم و نمی گذارم که برود. او باید برای همیشه بماند. دستی را گرفتی اما این دست کیست که خیلی سرده ؟ تو دست در دست تنهایی دادی. اون دست رهات نمی کنه !
رسم روزگاره
او که میرود ، برای همیشه هم می رود. و آنقدر تنها می شوی که حتی نام روزها را فراموش میکنی و گذشت زمان را احساس نمی کنی، از صدای تیک تیک ساعت بیزار می شوی و با آنکه تنگ دل تو شکست اما ماهیش آزاد نشد.
راستی تو که او را خیلی دوست داری: اگه هنوز باد شمعهایت را خاموش نکرده، اگه هنوز شمع بالهایت را نسوزانده ، اگه هنوز می توانی به او هدیه ای، شاخه گلی بدهی و پس قدر لحظه لحظه ی این روزها را بدان. او را در آغوش بگیر و تا فرصت داری به او بگو :
روزگار چ رسم بدی داره