هیچ جا خانه ی پدری نمیشود . . .
مطالب ادبی
هیچ جا خانه ی پدری نمیشود
جایی که بوی بچگی هایت را میدهد
از درب‌ِ رنگ و رو رفته ی کهنه اش که وارد میشوی،
صدای خنده و بازی های بچگی ات را میشنوی
چشم هایت را میبندی و در خاطراتت جان میگیری
صدای کودکی را میشنوی که
در گوشه های حیاط و پشت درختها قایم باشک میکند،
میخندد و با خنده اش شبیه بچگی هایت ذوق میکنی
مگر میشود چنین جایی بود و شاد نبود؟
مگر میشود عطر متفاوتِ غذای مادرت را استشمام کنی
و خوشحال نباشی؟
اصلا مگر میشود کنار مادرت بنشینی،
چند استکان چایِ “اجباری اش” را بنوشی
و احساس خوشبختی نکنی؟
بهترین گوشه ی دنیا خانه ایست که کودکی هایت
میان گُل های باغچه اش نفس میکشد
بهترین کاخ دنیا را هم که برایت بسازند
هیچ کجا خانه ی پدری ات نخواهد شد . . .
خانه ی پدری کجاست؟
خانه ی پدری آنجاست که
همیشه و بی قید و شرط دوستت میدارند
خانه پدری آنجاست که هر چقدر که نروی یا دیر بروی
بدون سوال و گله گی منتطرت میمانند
در خانه ی پدری، تو همیشه جوان و زیبا و منحصر بفردی
خانه ی پدری امن ترین و راحت ترین جای دنیاست
حتی اگر پدر و مادرت خیلی پیر باشند یا نباشند . . .
خونه ی بابا
همون جاییه که کلیدش رو هیچکس نمیتونه ازت بگیره
همون جایی که چه ساعت ۳ صبح بیای چه ساعت ۳ عصر
از آمدنت خوشحال میشوند
درش ۲۴ساعت شبانه روز برای تو باز است
همون جایی که وقتی میگویند دلتنگند،
یعنی واقعا دلتنگ اند
همون جایی که سر یخچالش میروی و هرچی میخواهی میخوری
همون جایی که حتی اگر
هوس کمیاب ترین خوراکی ها را هم کنی برایت می آورند
همون جایی که همه دعوایت میکنند
و غر میزنند تا غذایت را تا آخر بخوری
همون جایی که گل و گیاه هایش به طرز عجیبی رشد میکنند
آنجا قندهایش شیرین تر است
نمک هایش شور تر است
پرتقال هایش مزه ی پرتقال میدهند
غذاهایش خوشمزه تر است
آنجا کوفته ها و کتلت ها وا نمیروند
حتی عدس پلو با آن قیافه ی مسخره اش مزه ی بهشت میدهد
آنجا بالشت ها نرم ترند و پتوها گرم ترند
آنجا خواب به عمق جان آدم میچسبد
آنجا پر از امنیت و آرامش است
آنجا بابا و مامان دارد . . .
خیلی عالی بود