تصاویر زیبا به همراه دل نوشته های پراحساس
پیامک احساسی
به سرت روسری آبی و صورت چون ماه …
آسمانی تر از این عشق چه دارد دنیا ؟
سجاد شهیدی
.
.
.
همه هر روز صبح می رسند:
ماشین ها به پارکینگ، کارگرها به کار، آفتابگردان ها به خورشید، میوه ها به فصل…
کفش ها به راه می افتند
دست ها به کار…
دانشجوها مثل همیشه به هیچ می رسند
چراغ ها به قرمز، پلاک ها به بن بست، راه ها به چاه…
دل ها می ریزند
اشک ها هم…
روز مثل هر روز به شب می رسد
دیوار به فلک، فلک به دست…
دست ها هر روز صبح از روزگار، درد آزگار می کشند…
من اما
نه نقشی از تو مانده بر دلم برای کشیدن؛
نه پاکتی…
من،
هر روز صبح به تو نمی رسم
و نمی دانم کجا داد بزنم:
که این رسم روزگارِ رسیدن ها نیست…
ابوالفضل گویا
.
.
.
قامت یار دید ه ام رنگ بهار دیده ام
گشته قیامتی به پا صور فنا شنیده ام
روی به سویت آورم کز همه کس بریده ام
باز به عشق تو به جان درد وبلا خریده ام
بر لب جوی از رخت چهره ی مه کشیده ام
ماه جمال دیدمت حد جنون شدم ز دست
ابراهیم لنگری
.
.
.
چه دروغ بزرگیست که اینجا شهر پر جمعیتی ست!
تو که نیستی
اینجا هم خالی از آدم است…
لاله صاحبدل
.
.
.
چشم‌هایم را می‌بندم!
همان پیرزنی شدم که تصورش را می‌کردیم…
با یک پیراهن گلدار! همان که خیلی دوستش داشتی…
با یک قرمزِ پررنگ روی لبخندم
و یک استکان چای تازه‌دم کنار پنجره،
چشم‌هایم را باز میکنم!
مگر نه این‌که آینه‌ها هم دروغ می‌گویند؟!
آخر، این من نیستم… این چروک ها، این چشم‌های خسته…
این پیراهن گلدار که روی تنم زار می‌زند!
با یک لیوان چای یخ کرده کنار پنجره؛ در انتظار یک «تو»
که هیچ وقت
هیچ وقت
نیامدی…
زهره عبداللهی
.
.
.
زنـدگی با تو عجب حس عجیبی دارد
بوسه روی لب تو طـعم غـریبی دارد
مـثل آدم بفـروشم به هوای تو بهشت
چون که حوا هوس مزه ی سیبی دارد
سید مصطفی هاشمی
.
.
.
گنجشکک درخت توام ،فصل بی کسی
بر شاخه ی بلند دلت، لانه میکشم
برشانه های وحشی طوفان نپاش مو!
من خود به پیچ وتاب غمت شانه میکشم!
هرشاخه شاخه ی تو شده آشیان من
ازوحشت صدای تبر جیغ می کشم
بر ما مباد جدایی که … شک نکن
بر دست های سرد تبر تیغ می کشم!
حالا بغل بگیر مرا حضرت درخت
پاییز برگ و بال دلم را بهار کن….
بر باد رفته از سر من عطر شانه ات
بابوسه هات برسر من گل هوار کن!
الهه هادینا
.
.
.
تمام زندگیم را
فدای “میمی”میکنم که آخر نامم میگذاری…!
فاطمه یوسفوند
.
.
.
یک عصرِ دل انگیز
در ایوانِ پر از گل و آب پاشی شده
روی صندلی های چوبیِ قدیمی
همراه با صدای قِژ قِژِشان و آواز قناری ها
تو با چایی در دست و
با آن لبخند جذابت خیره شده ای
به گلی که لا به لای موهای بافته ام جا خوش کرده…
چایم را بدون قند خوردم
بس که شیرین است لبخندت…
حرف هایت به دلم مینشینند
آرامش دارند
مثل نشستن دانه های برف بر دلِ زمین
همانقدر لطیف
همانقدر آرام…
لاله صاحبدل
.
.
.
حالا که میروی
چشمانم را بگیر
فردای رفتنت , دیدن ندارد …
رضا یاراحمدی
مرسی از سایت خوبتون از سایت ما دیدن کنید
عااااااالی بودن، ممنون علی آقا…
خواهش 💡